Een applausje voor mezelf

De voorbereidingen voor de reis draaien op volle toeren. Zaterdag zijn we gaan wandelen in de buurt van Malmédy (zie ander berichtje) en gisteren stond onze eerste duikles op het programma. Dat zal vooral nuttig zijn voor het 2de gedeelte van de reis, om in Nieuw-Zeeland, Australië en/of Indonesië te duiken. En aangezien het aan te raden is om al een PADI-certificaat te halen, zijn we daar dus maar mee aan de slag gegaan.

Ik had best wel wat zenuwen, want als kind heb ik nooit echt mijn zwemvaardigheden ten top kunnen oefenen. Ik had nogal last van mijn luchtwegen, en waarschijnlijk ook mede daarmee een panische angst voor "water in mijn mond tijdens het zwemmen" gekregen... Maar toen we in Mexico voor het eerst gingen snorkelen vond ik het een fantastische ervaring. Nu, snorkelen is natuurlijk geen duiken, maar bij snorkelen voelde ik me relatief veilig, als het niet ging, was ik meteen weer boven water om te ademen. Maar dat is niet het geval bij duiken. Met een klein hartje ging ik er in feite naar toe. En onderweg hadden we al bijna de duikles kunnen gebruiken, amai, zo'n slecht weer!!! En dan nog de bliksem. Eéntje was zelfs zo dicht dat er meteen een harde knal op volgde... en toen hebben we prompt rechtsomkeer gemaakt om de konijntjes alsnog binnen te doen... En dan richting Oostende. We waren uiteraard te laat, het filmpje met de instructie was al bezig. Door het filmpje werd ik al wat meer gerustgesteld. Er volgde nog wat uitleg, en een kwisje, waar ik toch een aardige 7/10 voor scoorde. Alleen de fysica-vragen had ik niet juist, ik ga toch nog een keer aan het studeren moeten om de wet van Boyle-Mariotte onder de knie te krijgen. Voor de leken: "pV = constant, zijnde de verhouding tussen p ofte de druk en V ofte het volume". Tja, toch wel een wet om te weten natuurlijk: hoe groter de druk, hoe kleiner het volume (dus hoe dieper je duikt, hoe meer je longen inklappen, tenzij je over perslucht beschikt uiteraard).
Nu, ik zal er maar mee ophouden, aangezien dit voor sommigen onder jullie waarschijnlijk Chinees zal zijn. Daarna ging het richting zwembad van Oostende. Het was jàààààààààààren geleden dat ik daar nog geweest ben, vermoedelijk dateert mijn laatste bezoekje van mijn 2de jaar middelbaar, ondertussen zo wat de helft van mijn leven geleden. Maar ik begon me toch iets minder op mijn gemak te voelen weer, de jeugdtrauma's leken weer boven te komen...
En dan was het tijd voor het echte werk. Eerst de bikini aantrekken, en dan al de rest van het duikmateriaal, te beginnen met de wetsuit. Amai, da's warm zo'n ding! En dan de fles monteren op de jacket, kraan opendraaien, druk controleren en zo meer. Uiteindelijk moesten we het jacket opblazen en zo in het water leggen, en dan aantrekken, en ook de vinnen. We waren al zover, alles in gereedheid voor de eerste duik. Eén goede raad: blijven ademen. Dat was voor mij het moeilijkste, want zoals ik al zei heb ik een panische schrik voor water in de mond. Van zodra ik onder water kwam, begon ik te panikeren en moest ik terug naar boven. Na zo een paar keer, leek ik plots veel rustiger te worden, en lukte het wel. En zo zwom ik dan hand in hand met de instructrice een stukje weg en weer, terwijl Wim en nog een andere jongen met de instructeur aan het werk waren. Maar daarna kwam nog een verschrikkelijke oefening: je mondstuk uithalen! Euh, ik had mezelf al overwonnen met door dat ding onder water te ademen, en nu moet je dus je lucht weggooien??? Maar ja, de klik was deze keer gauw gemaakt, en we moesten het 3 keer doen: één keer het water uit het mondstuk blazen, dan een keer met de luchtknop en een derde keer moesten we écht wel ons mondstuk "verliezen" en terug zoeken. Geen paniek, het hangt aan je vast, dus zover is het niet... Toch was het dus ook weer even wennen. Een laatste oefening was in feite je bril laten vollopen met water, en dan het water eruit "blazen". Wéér zoiets waar ik zo'n schrik van heb! Verschillende keren geprobeerd, en maar 2 keer gelukt. Maar ik was dan ook weer hilarisch bezig onder water. Langs de bovenkant half laten vollopen, naar boven kijken en dan je masker boven vasthouden, terwijl je de onderkant een klein beetje opendoet en tergelijk blaast door je neus. Bij zo'n oefening knijp je best je neus niet dicht, zoals ik! Tja, allemaal zo van die situaties die je moet oefenen, maar die je in feite toch vanzelfsprekend doet, want dat had ik al gedaan voor ze de oefening uitgelegd hadden, en toen was het me wel gelukt het water uit mijn masker te krijgen. Trouwens, nog een leuk iets, weet je wat je moet doen om je bril schoon te maken en ervoor te zorgen dat ze niet beslaat onder water? Goede ouderwetse speek! Stel je voor! Maar het werkt dus echt.
Na al die oefeningen zwommen we nog wat verder rond. Het was zalig, het enige wat je hoorde was je eigen geproduceerde bellen bij het uitademen. En zo'n mooi zicht onder water en zo rustig! Er waren nog meer duikers in het zwembad, maar het was schitterend om te zien. En stel je dan een keer voor dat dat allemaal vissen of dolfijnen of zo zijn... Ik kwam helemaal tot rust, en dacht niet meer aan mijn ademhaling. Het diepste van het zwembad is daar 4,5 m, en ik heb daar zelfs de grond aangeraakt. Stel je voor! Nog nooit in mijn leven ben ik onder water geweest in een zwembad, laat staan de grond aangeraakt met mijn handen, en nu wel!
Kortom, ik heb gisteren een serieuze overwinning behaald op mezelf, ik heb weer mijn grenzen een paar kilometer verlegd. Nooit gedacht dat ik het effectief zou halen, maar met geduld is het dus wel gelukt! Daarom geef ik mezelf dus een applausje, en ik kijk al uit naar de volgende duik.
Maar of die er snel zal komen, weet ik niet. Want vandaag ben ik met oorpijn opgestaan, die in de loop van de dag alleen maar erger geworden is. Zo erg zelfs dat ik vanmiddag vroeger naar huis ben gekomen om naar de dokter te gaan. En ik moet dus pijnstillers en iets met adrenaline in nemen, en als het niet betert moet ik aan de antibiotica... En liefst niet te snel weer duiken, om permanente schade te vermijden. Tja, daar gaat mijn goed gevoel weer...