Deel 1 : Beklimming van de Kilimanjaro

Het vliegtuig landde in Nairobi, de hoofdstad van Kenya. Daar hebben we overnacht en 's morgens de bus genomen naar Arusha in Tanzania. Onderweg konden we genieten van het weidse landschap van de savanne. En we hadden trouwens ook nog het geluk om al dieren te zien, namelijk giraffen en struisvogels. We gingen pas een week later op safari, maar het was toch leuk om te zien dat deze dieren er effectief wel leven!
We hadden in de maanden voor ons vertrek al vaak gaan wandelen als voorbereiding van deze tocht, maar het enige waar we niet op konden trainen, was de hoogte en meer bepaald of we al dan niet de hoogteziekte zouden krijgen. De Kilimanjaro is namelijk 5895m hoog, dus je kan er wel last van hebben. Vanuit Arusha gingen we met een busje naar de Machame Gate, vanwaar de tocht vertrok. Onderweg pikten we nog een paar mensen op, die onze spullen zouden dragen. Aan de gate was het een drukte van je welste, al die bagage en al die dragers! Uiteindelijk zouden we als laatste van die dag vertrekken, want alles moest gewogen worden, gecheckt, papierwerk, inschrijven in het gastenboek ...

De eerste dag verliep behoorlijk vlot en we besloten heel regelmatig te stoppen om te drinken. We hadden heel veel Isostar-poeder mee om energie op te doen. Maar na het eten voelde ik me plots onwel, met gevolg dat heel mijn lunch eruit kwam. En dat al van de eerste dag! Dat beloofde... Ik voelde me snel wat beter, maar met een lege maag ging ik verder bergop, traag maar gestaag tot het eerste kamp, namelijk de Machame Hut op 3000 m hoogte. En daar konden we onze tent in, en kregen we onze thee en popcorn, een vaste traditie van elke dag... En na het overheerlijke eten onze slaapzak in. Het was toen toch al donker, dus veel anders valt er niet te doen...

Na het ontbijt trokken we weer verder. In feite heb ik tijdens deze eerste week niet zo heel veel foto's genomen, maar dat komt vooral door de inspanning. Als je constant aan het wandelen bent en soms over rotsen en zo moet klauteren, is het natuurlijk niet aan te raden om je fototoestel in de hand te houden. Een andere reden was dat de gids voorop liep, en ik die telkens moest verwittigen als ik stopte, en ik wou dat ook niet de hele tijd doen. Onderstaande foto's tonen de lange sliert van dragers, die er nog zijn als jij vertrekt en al alles voor je klaar gezet hebben als je in het kamp aankomt. Dat is echt ongelooflijk met welke snelheid zij vooruit gaan, en dan te weten dat zij iets van 15 kg met zich meesleuren! De tweede foto is een prachtig portret van onze toffe gids Tadeus. En de laatste is een van de weinige dieren die we zagen, namelijk een soort van raaf met een witte nek.

Het tweede kamp van de tocht was Shira. We waren vrij vroeg in het kamp, en ik probeerde een zelfportret van ons tweetjes te maken, met het fototoestel op de rugzak is het toch weliswaar gelukt. Door het zweten tijdens de tocht waren onze kleren ook drijfnat, met als resultaat een vrij alternatieve "kapstok" naast de tent.

De derde dag beloofde een vrij zware te worden: we moesten van 3830m vanuit Shira naar Lava Tower op 4530m, om te eindigen in het Barranco kamp met een hoogte van 3950m. Wat ons ook gezegd was, is dat we waarschijnlijk wel serieus wat hoofdpijn zouden hebben die dag... En dat hebben we inderdaad geweten, want ons lichaam paste zich paar traag aan aan de hoogte. Gelukkig bracht Dafalgan de redding... En dat het zwaar was, bewijst deze foto van Wim aan Lava Tower. We konden die beklimmen, maar daar hebben we maar wijselijk van afgezien...

Wat me ook enorm opviel tijdens de beklimming is hoe de omgeving heel snel verandert. Op het ene moment zit je in tropisch regenwoud, en dan zie je de begroeiing steeds minderen tot je uiteindelijk in een maanlandschap terecht komt met bijna alleen maar stenen.

We bereikten het Barranco kamp, en 's anderendaags 's morgens werden we geconfronteerd met de Great Barranco Wall, een bijna verticale wand die we over moesten... Die dag hebben we serieus afgezien, niet alleen van het klimmen, maar ook van de koude. We gingen over de 4000m, dus ja... Tijdens deze etappe moesten we veel stijgen en dalen, omdat we een heleboel valleitjes over moesten. Allebei kwamen we doodvermoeid aan in het Barafu kamp, het laaste kamp voor de top...

We kropen meteen in de tent om te rusten, tot we gewekt werden voor het eten. Ik kreeg geen hap door mijn keel, hoewel ik scheel van de honger was. Ik nam nog een Dafalgan en kroop terug in de slaapzak. Een paar uur later werd ik al kotsend wakker... Wim ging vlug de gids halen, en na zijn onderzoek werd besloten dat ik best naar een lager gelegen kamp zou gaan. Mijn lichaam kon blijkbaar niet tegen de hoogte. Wim pakte vlug mijn spullen in, de tent werd afgebroken en ik moest met 3 man naar beneden, één voor mijn rugzak en twee om mij te steunen in het naar beneden gaan. Het eerste stuk was verschrikkelijk: enorm rotsachtig en als je weinig kracht hebt kan ik je verzekeren dat het niet goed gaat! Gelukkig veranderde het pad naar relatief effen en bergaf, en met de hulp van de twee anderen ging het behoorlijk vlot. Af en toe stopten we even om uit te rusten. En toen ik me op een bepaald moment omdraaide, was het zicht adembenemend: het licht van de volle maan schitterde op de gletsjers van de Kili. Helaas had ik alle fototoestellen aan Wim gegeven, voor op de top, zodat ik dit mooie moment niet kon vastleggen. Uiteindelijk bereikte ik het kamp, werd de tent voor me opgezet en kon ik zonder al te veel hoofdpijn gaan rusten en duimen dat Wim de top wel zou halen!
Ik stond 's morgens fris als een hoentje op, geen spoor meer van de hoogteziekte. Ik verorberde met veel smaak het ontbijt en besloot wat op het bankje te schrijven aan m'n reisverslag en te wachten op Wim. Af en toe passeerden al wat dragers, en ik keek al uit naar Wim. Toen riep de hulpgids dat ik alles moest inpakken, zodat we meteen konden vertrekken als ze er waren. Ik zat dus in de tent toen Wim eraan kwam en hij plofte meteen neer in de tent om te slapen. Hij was er jammer genoeg ook niet geraakt, hij had ook barstende koppijn die niet overging omdat we geen Dafalgans meer hadden. De gids had hem een paar keer wakker gemaakt met de vraag om het zou gaan om naar de top te gaan, maar helaas... Ik besloot dan maar om wat foto's te nemen terwijl Wim aan het rusten was.

We kregen weer een lekkere lunch voorgeschoteld zodat we weer aangesterkt waren voor de afdaling naar het laatste kamp van de tocht. En daar konden we "illegale" Coca-Cola en Kilimanjaro bier kopen, een lucratieve bijverdienste van de lokale ranger, maar wij waren ontzettend blij eindelijk eens wat anders te kunnen drinken dan water en isostar!!!

En dan 's anderendaags 's morgens was het eerst de uitbetaling van het team van dragers, en ze tracteerden ons ook nog op een Kilimanjaro-liedje. En daarna volgde de verdere afdaling door het regenwoud. Pas nu besef ik goed hoe men aan die naam gekomen is!!! En dan te weten dat ik verschrikkelijk naar het toilet moest, dus ging ik in een razendsnel tempo naar beneden. Ik moest wel opletten om niet uit te glijden in de modder, maar dankzij m'n wandelstokken kon ik me goed recht houden. De gids en hulpgids hadden minder geluk! En dan was eindelijk het eindstation in zicht en ik had alleen maar oog voor het toilet. We moesten onze namen weer schrijven in het boek en wat je bereikt had. En zo te zien waren we maar de enigen die Uhuru Peak niet bereikt hadden, en we kregen dus ook ons diploma niet...

Maar we hebben zeker genoten van onze tocht, maar ons lichaam heeft beslist dat de top niet voor deze keer was. Het ware beter geweest het in 7 dagen te doen i.p.v. 6, maar het prijskaartje had uiteindelijk de doorslag gegeven om het in 6 dagen te proberen. En helaas kun je op het moment zelf niet beslissen er een dagje extra bij te doen.

En eenmaal in het hotel aangekomen was ik ontzettend blij dat ik gebruik kon maken van een toilet en een douche, zaken die we een week hadden moeten missen. Nooit geweten dat een mens zo kon houden van een douche! Op de Kilimanjaro hadden ze ook wel toiletten, waar het was verschrikkelijk om er heen te gaan omwille van de stank en mikken is ook mijn sterkste kant niet. Bovendien heb ik de hele avond met mijn handen in het water gezeten, omdat we ook nog de was moesten doen. De wasserij had geen tijd om het nog dezelfde avond te doen, dus zat er niets anders op voor mij dan het op de oude manier te doen!