ALASKA Dag 5: Naar Seward via de Turnagain Arm

Na een heerlijk uitgebreid ontbijt (de kokkin was al een paar uur in de weer geweest om alles klaar te maken...) was het weer inpakken geblazen, en gooiden we alle bagage in de trailer, en kozen we een plaatsje uit in de mini-bus. Marjolein, de gids, wees er ons op dat het roterende plaatsen waren, zodat iedereen ergens anders kon zitten de volgende keer. Wel een leuk systeem, kun je alle voor- en nadelen van bepaalde plaatsen ontdekken. Er stond een transferdag op het programma richting Seward, maar wel met genoeg stops om het niet te saai te maken. Eén van de eerste stopplaatsen was aan Beluga Point, een punt in de inham waar je Beluga-dolfijnen (een witte variant met stomp hoofd) kan waarnemen. Maar ja, blijkbaar gewoon een naam, want naar het schijnt hebben nog niet veel mensen daar zo'n dolfijn gezien, maar kom. En ook wij niet natuurlijk...

Dan maar weer het busje in, in de hoop van toch nog wat leuke dingen tegen te komen. Onderweg stopten we ook voor een koffie- en plaspauze, en ik ging er weer op uit om te fotograferen. Ik had prachtige dode bomen gezien, én een plakkaat die op de gevoelige plaat moesten. De reden waarom deze bomen gestorven zijn, heeft twee redenen. Een eerste is dat er na de zware aardbeving in Alaska (het jaartal ontsnapt me nu even ...) heel veel zeewater terecht gekomen is op gewone grond, en bomen overleven dat niet. Een tweede reden is dat er een bepaalde keversoort de bomen opeet, waardoor ze ook afsterven. Wel een hallucinant zicht, zo witte palen zonder takken, en dat over een toch behoorlijk oppervlakte langs de weg.

Dan reden we richting Portage Glacier (alweer een gletsjer...), de naam Portage komt omdat de gletsjer tussen de Turnagain Arm en de Prince William Sound ligt, en dat men kano's en boten op het droge moest trekken om het andere water te bereiken. Daar brachten we een bezoekje aan het Visitor Center, dat gebouwd is op de plaats waar de eindmorene in 1914 kwam. Ondertussen is de gletsjer al een serieus eind teruggetrokken, en dat heeft in feite niets met de opwarming van de aarde te maken. Gletsjers hebben ook een leven, van aangroeien en inkrimpen, en ondertussen is dus de laatste fase aangebroken. Ondertussen begon ik in het centrum vanalles en nog wat van foldertjes te verzamelen, en kon ik ook mijn eerste vermassakreerde munt aan mijn collectie toevoegen. Wat bedoel ik daar nu mee? Wel, heel simpel en ook iets typisch Amerikaans denk ik, ik kende het nog van toen ik lang geleden op schoolreis naar New York geweest was. Je steekt één dollarcent en twee quarters in een machine, je kiest je tekening en je draait aan het wieletje, en dan komt je dollarcent er terug uit, maar helemaal vervormd tot een ovaal, met een tekening en/of tekst van de plaats waar je bent. Aardig om in het scrapbook te verwerken. En na het bezoekje was het tijd voor onze allereerste picknick. Er werd vanalles uit de trailer geladen en we konden onze broodjes gaan smeren. Heerlijk was het, alleen verschrikkelijk koud door de ijzige wind. En er waren ook beren gesignaleerd eerder die week, dus we moesten op onze hoede zijn.

En daarna was het weer alles in de trailer laden en richting Seward rijden. We kregen van Marjolein nog eerst de instructies om de tenten op te zetten, en toen kregen we onze woonplaats voor 3 weken overhandigd om het zelf te doen. Wim en ik zijn géén experts in tenten opzetten (lang geleden in Venetië is ons tentenavontuur niet goed afgelopen - ingang aan de verkeerde kant in de tent voor 6 personen - geen slaapmat - platte batterij van de wagen door frigobox...) maar het principe van deze tent bleek kinderspel te zijn, en in een mum van tijd stond onze tent er. By the way, op de foto is onze tent de meest rechtse. De koppels hadden in feite een 3 persoonstent, omdat je dan lekker veel ruimte nog had om al je spullen kwijt te kunnen in de voortentjes, maar ook in de eigenlijke tent zelf. En dan met z'n allen genieten van het eten en van het kampvuur. Jeroen en Chris kweten zich aan deze taak, en ze deden het met glans. Na een lange dag nog lekker nagenieten bij een warm vuurtje, wat wil een mens nog meer???

Toen we al in onze tent zaten, bleek een man op de groep af te stappen, en vroeg of we graag zalm hadden. Marjolein, de gids, zat ook al in haar tent, en ze riep heel hard:"Alles aannemen!!!" Die Hollanders toch :-) Hihi, dat is in feite ons motto geworden voor de reis, en groot gelijk had ze, de zalm heeft 's anderendaags massa's gesmaakt, zo vers kun je ze hier niet hebben!