's Morgens begon ons avontuur al om 5u. Na een korte nacht na het inpakken (wat zoals altijd last-minute gebeurde) kwam moeder ons rond 5u30 ophalen, zodat we zonder problemen de trein van 6u konden nemen. Nog vlug even de konijntjes geknuffeld, het waren er maar 4, want Hazel, Brownie en Sugar hadden we de dag voordien al naar de Konijnenburcht gebracht. Maar ik ga ze zeker en vast missen de komende 3 weken!Eenmaal op Zaventem aangekomen zijn we maar meteen gaan inchecken. Blijkbaar hebben de Amerikaanse maatschappijen nu een aparte terminal, want nog steeds is er grote controle na 11 september 2001. In de rij werden we al ondervraagd. De man van de security was blij nog een keer Nederlands te kunnen praten. Na de standaardvragen of we zelf gepakt hadden of iets aangenomen hadden van vreemden, konden we onze bagage achterlaten, en konden we verder het gebouw van de luchthaven doorkruisen, nog een paar keer de security moeten passeren. En dan richting vliegtuig, we moesten daarvoor de hele terminal doorlopen, want hij stond 
helemaal achteraan. Kwestie dat er bij een aanslag minder schade zou zijn aan het gebouw? Wie weet...
helemaal achteraan. Kwestie dat er bij een aanslag minder schade zou zijn aan het gebouw? Wie weet...Na een tijdje wachten (zo gaat dat op een luchthaven, je geduld wordt steeds op de proef gesteld, maar geduld is een mooie deugd zullen we maar zeggen) kon het aanschuiven beginnen om een plaatsje te bemachtigen in het vliegtuig. De vlucht verliep probleemloos en na enige uren vliegen kwamen we in Newark (New York) aan. We mochten niet zomaar Amerika binnen, weer scherpe controle natuurlijk. Eerst vingerafdrukken en een foto, en dan kregen we weer een stempel bij in ons paspoort. Bij het aanschuiven bleek ook dat Lei Clijsters op onze vlucht zat... Nadat we de security achter de rug hadden, moesten we onze bagage ophalen en weer laten inchecken. En dat allemaal op anderhalf uur tijd! Maar we kregen voorrang omdat we dus sneller een vlucht moesten halen dan sommige anderen, en
de rugzakken werden in de rij wachtende bagage gezet. De transportband was blijkbaar defect, 
dus moest alles handmatig gebeuren. En wij konden alleen maar hopen dat onze bagage mee zou zijn. Maar dat was nog maar het topje van de ijsberg van de problemen...
de rugzakken werden in de rij wachtende bagage gezet. De transportband was blijkbaar defect, 
dus moest alles handmatig gebeuren. En wij konden alleen maar hopen dat onze bagage mee zou zijn. Maar dat was nog maar het topje van de ijsberg van de problemen...Blijkbaar was het slecht weer in Houston, want we konden er niet landen en moesten we uitwijken naar Dallas. Daar hebben we een klein uurtje aan de grond gestaan, uitstappen kon ook al helemaal
niet, rechtstaan wel... En dan konden we weer door naar Houston, maar bij aankomst daar bleek onze aansluiting naar Anchorage al weg te zijn. Dus zat er niets anders op dan te gaan aanschuiven bij de balie van Continental met de hoop dat we snel uit Houston weg zouden kunnen geraken. Het aanschuiven duurde ook een eeuwigheid, Wim was al gaan kijken of onze bagage er niet aankwam (normaal gezien niet, maar je weet maar nooit...) en bleek dan ook eerst niet in de vertrekhal terug te mogen komen, hij had niets bij van tickets of paspoort, die had ik allemaal bij me. Uiteindelijk heeft hij dan een speciaal ticket gekregen om weer binnen te geraken en bijna toen het aan mij was, kwam hij er weer aan. Tja, en toen we onze ticketten toonden aan de man aan de balie, zei hij dat Anchorage best wel een moeilijke aansluiting was, en of zaterdag ook goed was? Zaterdag? Helemaal niet, dan zouden we nog 2 dagen vast zitten in Houston, en ons programma niet kunnen afwerken. Alles was al geregeld en bijna alles betaald, dus geen optie. Na veel vijven en zessen en opzoekingswerk kon hij ons uiteindelijk 's morgens vroeg een vlucht naar Las Vegas regelen, en van daaruit dan verder naar Anchorage. En een vergoeding mochten we ook naar fluiten, met moeite een beetje korting op een overnachting. De reden voor de vertraging was dus het slechte weer, en bovendien was de bliksem ingeslagen in hun controletoren, waardoor ze naar een andere moesten overschakelen. Dus buiten hun wil om, en dus geen vergoeding. Maar ja, we zouden 's anderendaags dan wel in Alaska aankomen. Dus "Houston, we have a problem" zal ons altijd bijblijven.
In de luchthaven een hotel opgebeld, en die kwam ons met een busje oppikken. Blijkbaar waren 
niet, rechtstaan wel... En dan konden we weer door naar Houston, maar bij aankomst daar bleek onze aansluiting naar Anchorage al weg te zijn. Dus zat er niets anders op dan te gaan aanschuiven bij de balie van Continental met de hoop dat we snel uit Houston weg zouden kunnen geraken. Het aanschuiven duurde ook een eeuwigheid, Wim was al gaan kijken of onze bagage er niet aankwam (normaal gezien niet, maar je weet maar nooit...) en bleek dan ook eerst niet in de vertrekhal terug te mogen komen, hij had niets bij van tickets of paspoort, die had ik allemaal bij me. Uiteindelijk heeft hij dan een speciaal ticket gekregen om weer binnen te geraken en bijna toen het aan mij was, kwam hij er weer aan. Tja, en toen we onze ticketten toonden aan de man aan de balie, zei hij dat Anchorage best wel een moeilijke aansluiting was, en of zaterdag ook goed was? Zaterdag? Helemaal niet, dan zouden we nog 2 dagen vast zitten in Houston, en ons programma niet kunnen afwerken. Alles was al geregeld en bijna alles betaald, dus geen optie. Na veel vijven en zessen en opzoekingswerk kon hij ons uiteindelijk 's morgens vroeg een vlucht naar Las Vegas regelen, en van daaruit dan verder naar Anchorage. En een vergoeding mochten we ook naar fluiten, met moeite een beetje korting op een overnachting. De reden voor de vertraging was dus het slechte weer, en bovendien was de bliksem ingeslagen in hun controletoren, waardoor ze naar een andere moesten overschakelen. Dus buiten hun wil om, en dus geen vergoeding. Maar ja, we zouden 's anderendaags dan wel in Alaska aankomen. Dus "Houston, we have a problem" zal ons altijd bijblijven.
we ook een halte te vroeg afgestapt (wisten wij veel dat hij naar 2 hotels reed...) maar er was nog plaats vrij en nog goedkoper ook! We hadden dus geen bagage, enkel een dagrugzakje met nauwelijks iets in... We hadden ook reuzehonger, dus vroegen we of er in de buurt wat te krijgen was. Gelukkig voor ons was er een pizzeria op een paar minuutjes wandelen. Van ver leek het wel gesloten, geen mensen binnen, maar het bleek nog een uurtje open te zijn. Tja, en wat bestelt een mens met reuzenhonger dan? De grootste pizza dat ze hebben zeker? We verschoten ons een bult toen we na een tijdje de pizza voor onze neus kregen: zo'n grote hadden we nu ook niet verwacht. Toch reuzenhonger en toch maar met moeite de helft opgekregen. We konden toch moeilijk de helft weggooien, en dan vroegen we maar een lege pizzadoos om de restjes in te doen. Kon wel nog eens handig zijn als ontbijt, aangezien onze vlucht naar Las Vegas al behoorlijk vroeg was...En dan maar vlug naar het hotel om toch maar een beetje te slapen... helaas niet in Anchorage zoals gehoopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten